நீலநிறக் கடலொன்றின் ஓயாத அலைகள்

கனிந்தப் பொழுதொன்றில் 

நம்இருவரிடம் 

அந்தப் பூனைக்குட்டி வந்து சேர்ந்தது

மிருதுவான அதன் ரோமம்

கன்னம் உரச கிறங்கினேன் 

சோகம் கவிழும் அதன் குரல் 

கனவிலும் கேட்பதாய் சிலாகித்தாய் 

குறித்த நேரத்திற்கு உணவு என்பதில் 

அதுஎப்போதும் சமரசம் செய்துகொள்வதில்லை 

நீரோடையென நகர்ந்த நம் பொழுதுகளை 

ஒரு குடுவைக்குள் அடைத்துத் தனதாக்கியது

அது 

நீ நெஞ்சில் புரளும் தாடியுடன் அலைந்தாய்  

நான் என் பெயரையே மறந்துவிட்டிருந்தேன் 

நம் இரவை எரித்து ஒளி ஏற்றி 

பூனை உறங்கும்வரை விழித்திருந்தோம் 

தாளமுடியாச் சுமைக்கூடிய நாள் ஒன்றில் 

அதைக் காட்டில் விட்டுவிட நடக்கத்தொடங்கினோம்

மெல்லிய அதன் ரோமக்கதகதப்பில் 

என் உள்ளங்கையை அறிவதாய்க் கூறினாய் 

சோகம் கவிழும் அதன் குரல் 

உன் தாயை நினைவூட்டுவதாய்க் கூறினேன் 

மேகம் தூரலைத் தொடங்கியது..

பூனை நனைந்துவிடாமல் பொத்தியபடி 

வீடு நோக்கி விரையத்தொடங்கியிருந்தோம்  

நன்றி:கல்கி இதழ் [27/01/2013]