பவளம் சொட்டும் பிரிய கவிதை

வர்ணங்களை ப்ரசவிக்கமுடியா
என் கவிதைகள்
சாம்பல் பூத்தவை

அவை எப்போதும்
எனை இட்டுச்செல்ல
பாதையற்ற பாதையையே
தேர்ந்தெடுக்கின்றன

உதிரமும் நெருப்பும்
மறுக்கமுடியாத
வழித்துணையாகி
உடன் வருகையில்

வறளும் உதடுகளைக்
கண்ணீர் நனைக்கிறது

மண்ணில் சொட்டும் உதிரம்
அழகியதொரு ஓவியம்

அந்தரங்கத்தை மறைக்க முயலும்
கந்தலில் புழுதி மணம்

கொப்புளங்கள் முத்தமிடும் பாதை
காலடியில் நழுவுகையில்
முள் கிரீடம் ஒன்றை
அணிவித்து நிமிர்க்கிறது
எனது பிரிய கவிதை

இமை மயிரில் உதிரம்
பவளமென மின்ன
நானோ
அரசியாகி கர்ஜிக்கிறேன்