Saturday, June 23, 2018

அழகி

‌ பேக்கரியில் பலகாரம் வாங்கிக்கொண்டு திரும்புகிறேன், என் பின்னால் ஒரு குட்டிப் பெண். 10,11 வயது இருக்கலாம். ஒல்லியான தேகம். லேசாகத் தோளை அணைத்து 'உன் பேர் என்ன?' என்றேன். பளீரென்றச் சிரிப்புடன் வர்ஷா என்கிறாள். கன்னத்தில் குழி வேறா!!

 ‌அவளின் கரிய நிறமும் வெண் பல் சிரிப்பும் அவளை நோக்கி வேகமாக  எனை ஈர்த்து மண்டியிடப் பணிக்கிறது.

'நீ அழகின்னு யாராச்சும் சொல்லியிருக்காங்களா?'

வெட்கச் சிரிப்புடன் 'இல்லை' என்கிறாள்.

'நான் சொல்றேன் நீ ஒரு அழகி'. மீண்டும் நட்சத்திரச் சிரிப்பு. அந்த எடுப்பான கூர் மூக்கை இரு விரல்களால் லேசாகக் கிள்ளி எடுக்கிறேன், மெல்லிய நுனி மூக்கு வேர்வை என் விரல் ரேகைகளில் சிறு நதிகளாகப் பிரிக்கின்றன. நதிகளை முத்தமிட்டு  நகர்கையில் அவளினும் சிறியவன் ஒருவன் எங்கிருந்தோ வந்து அவளுடன் ஒட்டிக் கொள்கிறான். அவன் கன்னத்தைக் கிள்ளி கையசைத்து விடைபெற்றுக் கொண்டு காரில் ஏறி அமர்ந்து மீண்டும் பேக்கரியைப் பார்க்கிறேன்.

இருவரும் ஆர்வமாகக் கையசைக்கிறார்கள். முத்தத்தை பறக்கவிட்டு நானும் கையசைக்கிறேன்.. சிறுவன் பதில் முத்தம் ஒன்றைப் பறக்கவிடுகிறான். அதற்குள் கிரீடம் தரித்துக் கொண்ட மகாராணி பால் சிரிப்பை மட்டும் அள்ளி இறைக்கிறாள்..

பதில் முத்தம் தந்தவனைச் சென்று சேரவா அல்லது கருப்பழகி பாதம் பணியவா என்று அல்லாடும் என் முத்தத்தை என்ன செய்ய?!

No comments:

Post a Comment