மௌனத்தின் ஒலி

 

மண்டியிட்டு அமர்ந்து
நிலம் நோக்கித் தலை பணிகிறேன்

மடை உடைந்த வெள்ளமென
ரத்தம் தலை நோக்கிப் பாய்கிறது

என் இரவுகளை
ஓலங்களால் உண்டவர்கள்
கூடாரம்
இந்த மண்டையோடு

இவர்கள் குரல்வளையை
என் உதிரத்தால் நிரப்ப வேண்டும்

மடை உடைந்த பெருவெள்ளம்

திணறும் கானகம்
குய்யோ முய்யோ என்று
எழுந்து பறக்கிறது

கதறலின் முகங்களில்
ரத்தத்தைப் பீய்ச்சியடித்துச் சாய்க்கிறேன்

மெல்ல மெல்ல அடங்குகிறது வனம்

எழுந்து அமர்கிறேன்
குப் குப் என்று ஒரு ரயில்
சத்தமின்றி
நழுவி வெளியேறுகிறது

மௌனத்தின் ஒலி கேட்க
ஆனந்தமாய் தான் இருக்கிறது