நம் ஆதிக்கனவின் அரூபமாய்
வான் முட்டி விம்மும் கோபுரக்கலசம்
நந்தவனத்தில் குழைந்தோடும்
அந்த ஜோடி அணில்களின் பின்னே
ஓடித்தவிக்கும்
எனது விழிகள்
செவ்வரி அணில்கள்
அனிச்சையாய் மலர் பறிக்கும்
வெளிறிய முல்லை விரல்கள்
நிரப்பப்படாத என்பூக்கூடையை
நிரப்ப முயன்று தோற்கிறது
கூடைக்குள் புரண்டுச் சிரிக்கும்
அச்செந்நிற அரளி மலர்கள்
நம் கருவறைக் காலமிச்சங்களை
கண்சிமிட்டிக் கதைக்கின்றன
ஈரம் படர்ந்தப் பிரகாரம்
தன்
பனித்த கரங்களால்
காத்துக் காய்ப்பேறிய
என் பாதங்களை ஆசுவாசம் செய்தபடி
உடன் வருகிறது
என் ஆலிலைக் கண்ணனின்
குழலோசைத் தீண்டி
சுடர் விடக்காத்திருக்கும்
திரி தாங்கி ஓர்கல்விளக்கு.
*******
நன்றி: புதுவிசை இதழ்-38.
No comments:
Post a Comment