வனம் தொலைந்த இரவு

 என் ஐந்து வயதில்

அம்மா இல்லாத இரவொன்றைக் கண்டேன்

எதிர்வீட்டுப் படுக்கையை நனைத்துவிட்டு

அம்மா வரவிற்காக

விடியும் வரை நடுங்கி இருந்தேன்

பதிமூன்று வயதில் 

மீண்டுமொரு அம்மா அற்ற இரவு

தூரத் தெரியும் விடுதி நிலா

அத்தனை பயமுறுத்தியது அன்று தான்

பின்

வனம் தொலைந்த சிறுமி போல்

என் தனித்த இரவுகள்

கிளைக்கு கிளை தாவின

அடம்பிடிச்சியாப்பிள்ள என்று 

அம்மா கடிந்துகொண்ட

முதலிரவு முடிந்த காலையோடு

அம்மாவைத் தேடும் இரவு

உறைந்து போனது

காலத்தின் கடைசி சுற்றில்

மரம் கொத்திப் பறவை ஒன்று

ஓயாமல் தலையில் கொத்தும்

இவ்வலி மிகு இரவு

அம்மாவைத் தேடி மீண்டும் அசைகிறது