பருவங்களை மலர்த்துபவன்
காலங்களைக் கடந்து வருகிறான்
வேர் அறியா நிலம்ஒன்றில்
வெடித்து நிற்கிறது
படகு
பாசி படர்ந்த அவன் பாதங்களில்
தலைப்பிரட்டையின் துள்ளலுடன்
முயங்கத்தொடங்குகிறேன்
அவன் புன்னகையின்
சாரலில்
அசைந்து நெகிழ்கிறது படகு
குமிழிகளென உருளும் கூழாங்கற்களில்
ஆணிவேரின் பச்சைவாசனை
நீர்ச்சுழிகளை ஸ்தம்பிக்கச்செய்யும்
அவன்
மேல் நோக்கிச் செலுத்துகிறான்
நதிகளை
உருகத்தொடங்கும்
பனிமலையின் உச்சியில்
செங்கரும்புக்கொடியினை
நாட்டிச்செல்பவன்
காலங்களைக் கடந்து வருகிறான்
*****
செ.சுஜாதா.
நன்றி :உயிர் எழுத்து இதழ்.
No comments:
Post a Comment