பண்டிகைக்கு வந்து திரும்பும் மகளுக்கு 

பலகாரங்களை பையில் அடுக்குகிறாள்

அம்மா

பொறந்த வீட்டையே அள்ளி பைக்குள் போடும்

 அவள்

நிரப்பவே முடியாத வெற்றிடம் ஒன்றை நிரப்ப முயன்று

தோற்றுக் கொண்டிருக்கிறாள்

ஞாபகங்களின் ஊஞ்சல்

 எங்கிருந்தோ மிதந்து வரும் 

தாளித்த வாசனை 

ரவிக்கை இல்லா வெள்ளைசீலைக்காரியின் 

சுருக்கம் நிறைந்த கைகளை 

நினைவுபடுத்தும் 

கறந்த பாலின் வாசனை 

என் மார் முட்டியவளின் 

வாயோர சுளிப்பை 

நினைவுபடுத்தும்

எப்போதும் 

இரும்பின் வாசனை உதிரத்திற்கு 

என்று சொன்ன கவி  

தூமைக் காலம் தோறும் 

நினைவில் வருகிறான் 

மழைத்த மண்ணின் வாசனை 

தாய் வீட்டை தவறாமல் 

கொண்டுவந்து சேர்க்கும் 

மல்லிகையின் வாசனை 

ஏனோ அக்காளின் 

கல்யாணத்தையே நினைவுபடுத்தும் 

சாராய வாடைக்கும் 

மூத்திர வாடைக்கும்  கூட 

கொஞ்சம் நினைவுகள் 

மிச்சம்

உன்  வியர்வையின் வாசனையை

நினைவுபடுத்த

வாசனைகள் தோற்று 

மண்டியிட்டுக் கிடக்குமந்த 

ஒற்றைப் பின் அந்தி மட்டுமே   

கைவசம் 

****